Nieuwe kansen

Op mijn vorige nieuwsbrief over dankbaarheid ontving ik zoveel lieve reacties, die mij weer enorm dankbaar maakten (iets met aandacht en groeien...). Ik blijk zeker niet de enige die elke avond een dankbaarheidslijstje maakt. Iemand liet mij weten dat er zelfs wetenschappelijk bewijs is dat dankbaarheid zorgt voor meer welbevinden en het verhogen van weerbaarheid (Universiteit Twente).

En zoals ik mijn dag afsluit met het schrijven in mijn dankbaarheidsschrift, zo begin ik de dag met het zetten van een intentie. Het is heel wonderlijk hoe het werkt als je je aandacht richt op een bepaald onderwerp of een voornemen. Dan blijkt telkens weer dat je overal kansen zult zien met betrekking tot je onderwerp of voornemen.

Er zijn legio onderwerpen waar je je op kunt richten, zoals bijvoorbeeld: daadkracht, eerlijkheid, compassie, of innerlijke rust. Je kunt je ook voornemen om vandaag welgemeende complimenten te geven, of onbekende mensen te groeten en ze daarbij echt te zien, of niet te oordelen, enz.. Het geeft je dag een prettige focus.

Toch lukte me dit niet in de eerste weken van dit kersverse jaar. Juist nu, terwijl 2021 als een onbeschreven blad vol mogelijkheden voor me lag. Elke dag, elke week, elke maand, boordevol nieuwe kansen. Maar ik zag ze niet. Het leek of ik 's morgens in een soort wazig niemandsland wakker werd.
Geen inspiratie, geen doelgerichtheid, geen focus.
Ik miste mijn werk en de vrijheid om mijn eigen leven vorm te geven.
Zo ben ik niet en zo wil ik niet zijn. Ook al zit ik nu in de situatie dat ik niet mag masseren, dat wil niet zeggen dat ik geen keus heb.
Ik heb gesprekken gevoerd, mijn hart gelucht, mijn tranen laten stromen en daarna mezelf bij de kladden gepakt: Oké, de eerste weken van dit jaar verdienen geen schoonheidsprijs, maar dit zegt nog niets over wat er allemaal nog komen gaat en mogelijk is.
En dan ineens is de inspiratie er weer (Dûh, natuurlijk is die er; ik richt me immers op de mogelijkheden. Hoeveel bewijs wil je hebben dat bovenstaande werkt?)

Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die af en toe de focus even kwijt is. En hoe fijn is het als je dan je verhaal kwijt kan, er naar je geluisterd wordt, je tranen mogen stromen zonder dat je veroordeelt wordt?
Waar je eerder bij mij terecht kon voor een massage en je lichaam je door mijn aanraking bewust maakte van jouw verhaal, kun je nu nog steeds bij me terecht. Ook al mag ik je niet aanraken, ik kan je wel een luisterend oor en alle ruimte bieden om je verhaal te doen. Precies zoals we dat voor, en soms tijdens, elke massage doen.
Dikke kans dat het je oplucht en een frisse kijk geeft!
Zoals ik geloof in het zelfherstellend vermogen van je lichaam, geloof ik ook in het zelfherstellend vermogen van je mind.

Mijn uurtarief blijft hetzelfde; je krijgt mijn volledige aandacht en je bepaalt zelf hoeveel tijd (half uur, 3 kwartier, uur, ..) afstand (anderhalve meter, beeldbellen, ..) en welke ruimte (mijn praktijk, jouw eigen huis, in de buitenlucht, ..) je wilt.

Hopelijk tot heel gauw, Marian